×

Od Formuły 1430 do Extreme E.Jak marka CUPRA weszła do świata motorsportu?

Od Formuły 1430 do Extreme E.Jak marka CUPRA weszła do świata motorsportu?

Hiszpański producent samochodów od lat angażuje się w sporty motorowe. Wyścigi na torze czy rajdy terenowe – przez lata inżynierowie SEAT-a współtworzyli rozgrywki motorsportowe i odnosili w nich sukcesy. SEAT zdobył m.in. tytuł producentów Mistrzostw BTCC w 2006 roku oraz został mistrzem zawodów WTCC dwa lata później. Obecnie marka CUPRA, dzięki powstałej komórce CUPRA Racing (wcześniej funkcjonującej pod nazwą SEAT Sport), uczestniczy m.in. w zawodach FIA ETCR oraz Extreme E.

Początki historii SEAT-a w świecie sportów motorowych sięgają lat 70. XX wieku. Wszystkie dotychczasowe działania (w tym m.in. powstanie komórki SEAT Sport), pozwoliły producentowi z Półwyspu Iberyjskiego na wkład w rozwój motorsportu. Przede wszystkim dały podstawę DNA marki CUPRA – jej sportowego, drapieżnego charakteru.

Fórmula 1430, czyli początki hiszpańskiej marki w motorsporcie

Punktem przełomowym w historii SEAT-a był rok 1970, kiedy marka wkroczyła do świata sportów motorowych. W tym czasie producent ogłosił swój start w rajdach i nowopowstałej hiszpańskiej Fórmula Nacional, od następnego roku funkcjonującej pod nazwą Fórmula 1430.

Wyścigowe samochody pucharu Fórmula Nacional korzystały z silników czterodrzwiowego Seata 1430, bazującego na Fiacie 124. Pierwsze zawody w ramach serii odbyły się na pętli Circuito del Jarama w Madrycie, na której pojawiło się dwadzieścia siedem aut. Czterodrzwiowy sedan był produkowany przez hiszpańską firmę w latach 1969 – 1975. W 1973 roku model SEAT 1430 w wersji GTI został wprowadzony pod nazwą 1430 Especial 1600, a popularnie był znany jako „FU”.

Bogata historia rajdów hiszpańskiego producenta

Kolejnym punktem zwrotnym w historii marki był rok 1971, kiedy SEAT uruchomił dział pojazdów specjalnych w zakładzie produkcyjnym Zona Franca w Barcelonie. Powstał on w celu zwiększenia udziału producenta w rajdowych mistrzostwach Hiszpanii.

SEAT zdecydował się na oficjalny udział w zawodach dopiero w 1972 roku podczas rajdu Luis de Baviera Criterium, z Salvadorem Cañellasem i Jorge Bablerą w zespole.  Hiszpański producent wystawił do rywalizacji model SEAT-a 124-1600. W październiku 1972 roku Salvador Cañellas, kierujący modelem 124-1600 TC wygrał po raz pierwszy w Rajdowych Mistrzostwach Europy RACE. Natomiast Antonio Zanini odniósł zwycięstwo w rajdzie „2000 Swerves Rally”.

Tytuł zdobyty przez Cañellasa zapoczątkował listę trofeów w Rajdowych Mistrzostwach Hiszpanii. Zespół SEAT-a wziął udział w 104 rajdach Mistrzostw Hiszpanii, z czego 39 wygrał, a 96-krotnie stawał na podium. W rajdowych mistrzostwach regionu SEAT zwyciężył 250-krotnie, a na podium stanął ponad 750 razy. W rezultacie, SEAT w latach 1979-1983 zdobył aż 11 tytułów mistrzowskich. W roku 1977 hiszpański producent z powodzeniem wziął również udział w Rajdzie Monte Carlo. Do startu w zawodach przygotowano model SEAT 1430/124D Especial 1800 Brand Cup. Zanini zajął wówczas trzecie miejsce, zaś Cañellas czwarte.

SEAT Sport – oddział do zadań specjalnych

Po pięciu latach przerwy marka postanowiła powrócić do rywalizacji. W 1985 roku wyodrębniła osobny dział sportów motorowych pod nazwą SEAT Sport, która obecnie funkcjonuje pod nazwą Cupra Racing. Celem powstania tej sekcji było jeszcze większe zaznaczenie obecności marki w świecie motorsportu oraz dotarcie do młodszego pokolenia kierowców. Wraz z zainicjowaniem tej komórki hiszpański producent zdobył swoje najbardziej prestiżowe tytuły w mistrzostwach FIA. Kierowcy SEAT-a trzykrotnie zwyciężyli wraz z modelem SEAT Ibiza Kit-Car w Mistrzostwach Świata FIA2L (lata 1996, 1997 i 1998) oraz dwukrotnie zdobyli pierwsze miejsce podczas Mistrzostw Świata Samochodów Turystycznych FIA z modelem SEAT León (w latach 2008 i 2009).

Lata dziewięćdziesiąte to czas startów hiszpańskiego producenta w zawodach WRC. SEAT brał udział w rywalizacji wraz z modelem SEAT Córdoba. W 1991 roku Antoni Rius został zwycięzcą Rajdu Córdoba oraz Rajdu RACE, a Jose Maria Serviá wygrał Rajd Mijas i okazał się najlepszy w Rajdowych Mistrzostwach Hiszpanii.

Wyścigi torowe i narodziny CUPRA Racing

Istotnym wydarzeniem w historii hiszpańskiej marki, które miało wpływ na przyszłość producenta w świecie sportów motorowych, okazała się prezentacja samochodu koncepcyjnego działu SEAT Sport (obecnie Cupra Racing) podczas Salonu Motoryzacyjnego w Barcelonie w 2003 roku. Ostateczna wersja pojazdu, czyli samochód wyścigowy SEAT Cupra GT powstała w limitowanej wersji, a jego produkcja była mocno ograniczona. Model ten powstał z myślą o doświadczonych zawodnikach oraz zespołach, które marzyły, by zaznać rywalizacji w wyścigach torowych.

Lata 2002-2009 odznaczyły się w historii marki jako epoka Mistrzostw Samochodów Turystycznych. W 2002 roku SEAT ogłosił start zawodów producenta, podczas których wystawił nową wersję modelu SEAT León Cupra R – SEAT León Supercopa.

Od 2005 roku hiszpańska marka uczestniczyła również w Mistrzostwach Świata Samochodów Turystycznych. SEAT został także pierwszym producentem, który uruchomił silnik TDI w modelu przeznaczonym do udziału w wyścigach WTCC – był to SEAT León Mk2 TDI. Dzięki temu, zespół dominował przez cały sezon w 2008 roku, a Yvan Muller okazał się najlepszy w klasyfikacji generalnej kierowców.

Wyścigi FIA ETCR i Extreme E – bezemisyjna odsłona motorsportu

Od momentu odłączenia CUPRY od SEAT-a w 2018 roku, marka angażuje się w kolejne zmagania motorsportowe, w tym wyścigi FIA ETCR oraz zawody Extreme E. Dołączenie do nowoczesnych rozgrywek sportowych daje wyraźny impuls do zmian – CUPRA stawiając na elektromobilność, wskazuje główny kierunek swojego rozwoju. Formuła FIA ETCR (funkcjonująca wcześniej pod nazwą PURE ETCR), rozgrywki elektrycznych samochodów turystycznych, odbywają się na jednych z najbardziej znanych torów wyścigowych na świecie. Do tej pory miejsce miały dwie edycje zawodów, a wyścigi rozegrano m.in. na torach: Vallelunga, Hungaroring, Pau-Arnos, Zolder czy Sachsering. Kierowcy podczas rywalizacji do dyspozycji mają model CUPRA e-Racer, który zapewnia moc nie mniejszą niż 500 kW (680 KM) i przyspieszenie od 0 do 100 km/h w zaledwie 3,2 sekundy. Tegoroczne zawody zwyciężył reprezentant drużyny CUPRA EKS, Adrien Tambay, drugi był natomiast Mattias Ekström. Ekipa wygrała także w klasyfikacji producentów.

Marka CUPRA, zgodnie ze strategią elektryfikacji, angażuje się również w inne rodzaje rywalizacji. Jedną z najnowszych inicjatyw sportowych jest seria wyścigowa Extreme E. Drużyny biorące udział w tych zmaganiach do dyspozycji mają elektryczne, wyczynowe SUV-y. Celem zawodów jest przede wszystkim promocja elektromobilności i zwrócenie uwagi na pogłębiający się kryzys klimatyczny. Lokalizacje, w których odbywają się wyścigi nie są przypadkowe. Trasy przeprowadzane są wzdłuż miejsc szczególnie zagrożonych katastrofą klimatyczną. Do tej pory zawody rozegrano m.in. na Grenlandii, w Sardynii, Chile, Senegalu, Arabii Saudyjskiej czy Urugwaju. Drużynę hiszpańskiej marki, ABT CUPRA XE w tym sezonie reprezentują cenieni kierowcy i zwycięzcy m.in. słynnego Rajdu Dakar – Nasser Al.-Attiyah, Jutta Kleinschmidt oraz Klara Andersson.

Amigdalina …

Amigdalina, czyli witamina B17, to substancja pochodzenia roślinnego, która od setek lat wzbudza wiele kontrowersji w środowisku medycznym. Z jednej strony słyszymy o jej właściwościach zdrowotnych i dużej skuteczności w leczeniu nowotworów, z drugiej natomiast coraz więcej mówi się o potencjalnym zagrożeniu zatruciem cyjankami podczas stosowania amigdaliny.

Amigdalina, nazywana również witaminą B17, „letril” lub „laetrile”, jest związkiem organicznym pochodzenia roślinnego, zaliczanym do grupy glikozydów cyjanogennych. Rozkłada się ona na trzy składniki – glukozę, aldehyd benzoesowy oraz cyjanowodór. Właściwości zdrowotne tej substancji wykorzystywane były już w czasach starożytnych, kiedy to rzymscy, greccy i egipscy medycy stosowali ten związek w różnego rodzaju roztworach. Co więcej, w tradycyjnej medycynie chińskiej gorzki posmak amigdaliny sprawia, że jest ona stosowana w wielu ziołowych miksturach leczniczych o działaniu przeciwbólowym i przeciwkaszlowym. O witaminie B17 zaczęto mówić coraz więcej w latach 20. XX wieku, kiedy to amerykański naukowiec, dr Ernst Theodore Krebs stwierdził, że może być ona potencjalnym lekiem podawanym w terapii przeciwnowotworowej, jednak jej toksyczność jest na tyle wysoka, że nie powinna być ona stosowana na ludziach. Prace nad skutecznością amigdaliny kontynuował syn biochemika, który postanowił opracować preparat, który będzie wykorzystywał działanie witaminy B17, jednak pozostanie łagodniejszy dla organizmu człowieka.
W organizmie ludzkim amigdalina rozkłada się w ten sam sposób, mianowicie dzięki licznym reakcjom ostatecznie zamienia się w kwas pruski, cyjanowodór, glukozę i aldehyd benzoesowy. dwie z tych substancji, mianowicie cyjanowodór i aldehyd mogą w nadmiarze negatywnie wpływać na ludzki organizm, a nawet prowadzić do groźnych zatruć. Z tym stwierdzeniem nie zgadzają się zwolennicy alternatywnych terapii onkologicznych. Według nich amigdalina na te substancje rozkłada się wyłącznie z komórkach nowotworowych i nie ma żadnego wpływu na zdrowe komórki. Co więcej, enzym o nazwie beta-glukozydaza umożliwia cyjanowodorowi wnikanie w chore komórki, dzięki czemu aldehyd może niszczyć je od środka. Dzięki temu witamina B17 nie tylko dokonuje destrukcji zmutowanych komórek, ale też zapobiega powstawaniu przerzutów, ponieważ skraca czas życia chorej komórki. Amigdalina ma nie tylko leczyć, ale również działać profilaktycznie w przypadku chorób nowotworowych. Brzmi idealnie, jednak rzeczywistość przedstawia się nieco inaczej, a badacze nie potrafią zgodzić się co do właściwości antynowotworowych amigdaliny. Lekarze twierdzą, że komórki nowotworowe zawierają zbyt male ilości niezbędnego enzymu, by wchłaniać amigdalinę w dużych ilościach. Śladowe ilości przechodzą do komórek nowotworowych, nie będąc w stanie ich niszczyć, a reszta witaminy B17 działa negatywnie na zdrowe komórki. Istnieją jednak badania, które wskazują na pewien wpływ amigdaliny na choroby nowotworowe. W niektórych wykazano wolniejszy wzrost komórek raka jelita grubego, inne wspierały leczenie raka prostaty, a jeszcze inne badanie na szczurach pokazało wpływ na leczenie guzów piersi. Obok tych badań istnieją jednak i takie, które nie wykazały absolutnie żadnego wpływu na leczenie, zapobieganie czy opóźnianie rozwoju nowotworów. Do czasu dalszych badań trudno zatem jednoznacznie stwierdzić, czy amigdalina ma realny wpływ na komórki rakowe.
W krajach zachodnich od kilku dziesięcioleci amigdalina jest intensywnie badana pod kątem działania przeciwnowotworowego oraz zastosowania w profilaktyce nowotworów. Jest wiele teorii, które wciąż szukają potwierdzenia w badaniach. Jedna z hipotez opiera się na tym, że powstający w wyniku rozkładu amigdaliny cyjanowodór zabija komórki nowotworowe, jednak użycie odpowiednich i zarazem bezpiecznych dawek nie zostało jeszcze określone. Inna z kolei przedstawia amigdalinę jako związek zapobiegający procesom nowotworzenia .

Opublikuj komentarz